Negatieve warmte

Dit is de tijd van de borrels (apèro’s) en uit eten (Weihnachtsessen) met bedrijf, verenigingen, cursussen etc. voor het einde van het jaar. Alles wordt in de laatste twee weken voor kerst gepropt. Gezellig en druk. Zo ook bij het Hippozentrum in Binningen waar ik sinds eind september vrijwilligerswerk doe; iets waar ik in een later stadium uitgebreid op terug zal komen! Gisteravond bestond het Weihnachtsessen uit spaghetti met o.a. Bolognaise saus en een rauwkostsalade. De tafels waren feestelijk gedekt en het was erg gezellig. Tegen 20.00u kregen we een waarschuwing dat als je met de auto was,  je het beter niet te laat kon maken want het ijzelde behoorlijk buiten. Het was de hele dag helder en ijzig koud geweest (5 graden, zonder wind) en nu was het dan begonnen te regenen. Door de vroegere thuiskomst van manlief had ik, die altijd met het openbaar vervoer ga, besloten om de auto mee te nemen. Ook ik koos eieren voor mijn geld en taaide af. Mijn auto stond een stukje verderop geparkeerd en al glibberend ging ik op weg. Een gigantische strooiwagen reed af en aan en ik heb een paar keer op een punt gestaan dat ik niet meer wist hoe ik de volgende stap moest zetten zonder onderuit te gaan. Heelhuids bereikte ik de auto, waarin ik me veel zekerder voel met gladheid dan als voetganger. Zonder problemen reed ik rustig naar huis. Thuis aangekomen parkeerde ik de auto voor de garage; althans dat was de bedoeling….. Terwijl ik hem rustig in zijn achteruit zette glibberde de auto zijwaarts. Ondanks het feit dat ik de auto op de handrem had staan, moest ik mijn voet op het rempedaal houden. Zodra ik mijn voet maar éven van het rempedaal haalde, gleed de auto (ondanks de handrem) richting het muurtje bij de garage. Tja, en wat moet je nou? Het angstzweet brak me uit. Manlief met mobieltje gebeld en die kwam als een reddende engel naar beneden, strooide stooizout en een soort grind rondom en onder de auto, uitkijkend dat ook hij ondertussen niet op zijn bakkes ging en toen kon ik me voeten van de pedalen halen en bleef de auto gelukkig staan!!!!!!! De auto kon nu zonder problemen en deuken veilig geparkeerd worden. Pfffffffffffffffffffffff………………….. er zijn leukere manieren om het lekker warm van te krijgen!

 

Onbetaalbaar

Pas weer naar yoga geweest. Sinds ik “ohne Job” ben, heb ik me gelijk aangemeld bij een yogacursus in Oberwil, om niet in een al te diep gat te vallen en een beetje onder de mensen te blijven. Geen yoga bij een sportschool want een sportschool is toch altijd een beetje onpersoonlijk en niet een van de goedkoopste opties. Met die criteria vond ik, leve het internet, een yogacursus in Oberwil. Een klein zaaltje op de benedenverdieping van een woonblok. Het groepje is niet groter dan ca. 8 personen, maar goed ook want dan is het zaaltje ook vol. En met al dat geslinger van armen en benen heb je toch een beetje ruimte nodig om te voorkomen dat je iemand een treiter voor z’n harses geeft, nietwaar! Het is een hecht groepje dat na de laatste les voor de schoolvakanties (want dan gaat de tent dicht) even een bakkie met elkaar gaat doen in de kantine van het bejaardentehuis aan de overkant. Voor de feestdagen aan het eind van het jaar geeft heel Zwitserland een apèro, dus ook hier bij yoga. Allemaal nemen we dan wat mee en iedereen, ook van de andere yogadagen, is dan aanwezig.  Tijdens de les eenmaal per week worden zowel mijn lichaam als mijn hersens getraind. Zo kan ik ondertussen een heleboel lichaamsonderdelen in het Zwitsers benoemen ;)  Soms zijn er weleens woorden waar ik echt niets van kan bakken maar dan kan ik niets vragen want dan liggen we ontspannen op ons matje. Nou ja, ontspánnen…… Phonetisch herhaal ik 100 maal het woord zodat ik het na afloop kan vragen. Tja, ik moet toch weten wat ik eigenlijk had moeten ontspannen…… Laatste keer was er een nieuw vrouwtje. Een Mexicaanse die wat moeite had met het Zwitsers. Om het haar wat makkelijker te maken werd ze doorverwezen naar een yogacursus die gegeven schijnt te worden door iemand die ook Spaans spreekt zodat ze zich daar wat meer op haar gemak zal voelen. Ja, want als je de taal niet begrijpt is dat ook niet prettig. Maar daar heb jij geen probleem mee hè Monique, zei toen de lerares. Jij kan het toch allemaal goed volgen!!!!! En dat is ondertussen ook zo. Als enige Hollandse tussen de Zwitsers kan ik inmiddels wel zeggen dat ik het (bijna) zonder problemen kan volgen en dat ik me er thuis voel. Waardoor ik het ook niet kan laten om hier en daar gekke opmerkingen te maken…. “Nou…. Ik moet wel hè, dus ik pas me maar aan” zei ik toen op mijn eigen lollige manier. Aangezien er totaal niet op gereageerd werd (lees totaal niet begrepen werd) toch nog maar even snel erbij gezegd dat het een geintje was en dat ik er geen problemen mee had! Tja die Amsterdamse humor is onbetaalbaar, eh…. onvertaalbaar!!!

Buren: bedankt!!!!

 

Bij thuiskomst ligt er een briefje op  de deurmat; “je kat is bij ons”, ondertekend door de buurvrouw van 1 hoog. Hèèèèèèèèè, hoe kan dat nou???? Dat kan toch helemaal niet!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Wat is er gebeurd????????????????? Is het Mork???????? Of Mindy??????????????????? Mindy het bruine vrouwtje, knuffelig en poezelig en heel erg nieuwsgierig…… Of haar broertje Mork, dat grijze mannetje, dat in het geheim van alles en nog wat uitspookt maar in werkelijkheid helemaal geen stoere held is maar een angstig katje; bang voor alles en iedereen. Maar diep is zijn hart toch heel erg veel van knuffelen houdt. Zodra je gaat zitten is zuslief er als de kippen bij om meteen van deze gelegenheid gebruik te maken en op je schoot te springen. Al spinnend en tig keer om haar as draaiend probeert ze verschillende plekjes uit om dan net dat éne plekje te vinden dat het allerlekkerst ligt. Mork kijkt vanaf een afstandje toe en je ziet hem bijna denken dat ie eigenlijk ook wel graag op schoot wil…… Gelukkig is hij ondertussen zover dat hij dat ook doet, (uit zichzelf op schoot komen), maar we hebben hem er een beetje bij moeten helpen. In het begin kwam hij niet verder dan smachtend vanuit de verte te zitten toekijken. Toen heb ik hem een aantal keer gepakt en op schoot gezet en dat vond hij zó geweldig dat hij genietend bleef zitten. En nou komt hij dus uit zichzelf bij je zitten maar is tot nu toe heel kieskeurig en komt alleen bij mij. Hoe lief, leuk en ondeugend ze ook zijn, zodra de deurbel gaat of er komen mensen dan zijn ze pleiten. Bibberend op hun vertrouwde plekje, weggedoken voor de vreemde geluiden en luchtjes, wachtend tot het onheil voorbij is. En één van deze doerakken is ontsnapt? En met een hoofd vol borrelende gedachten loop ik meteen door naar boven. Buurvrouw van boven heeft zelf ook 2 katten en heeft (Mork of Mindy??) daarom zolang in een kamertje gedaan. Na een heel verhaal en d’r eigen katten even opgesloten te hebben, wordt dan eindelijk…… eindelijk de kamerdeur opengedaan. Mijn hart staat stil en vervolgens word ik overspoeld door een golf van opluchting als er een bruin katje (die totaal niet op mijn lieve, knuffelige Mindy lijkt) al kopjes gevend naar buiten stapt. Waarschijnlijk een katje van buiten die binnen in het trapportaal wat beschutting zocht, gevonden werd door de buurman naast ons, die het weer gebracht heeft naar de buurvrouw boven omdat hij dacht dat het misschien van ons was en niet goed wist wat hij ermee aanmoest.  Onze buurvrouw weet dat wij ook een bruin katje hebben en ging ervan uit dat het van ons was. Onze katten komen niet buiten en het is, in principe, ook niet mogelijk om uit huis te ontsnappen. Maarja, er gebeuren weleens meer vreemde dingen en je weet maar nooit. Dan is het toch wel fijn te weten dat we heel attente buren hebben!!!!!

Van de herfst naar winterwonderland en terug

 

Gisteren een schitterende wandeling gemaakt in de natuur om nog eens extra te kunnen genieten van de warme herfstkleuren. Het verschilt nog weleens van jaar tot jaar, maar dit jaar hebben we weer mazzel en staat de hele natuur in “vuur en vlam”. Van de sneeuw die afgelopen  weekend  is gevallen, is geen spoor meer te bekennen in Basel en omgeving. De weersvoorspelling was gunstig, en als het droog is, is het al vrij snel goed. Het zou deze dag bewolkt en zonnig zijn. Met de wandelingen beginnen we meestal tussen 9.00 en 9.30u en dat is net zo een tijdstip dat de zon nog op krachten moet komen en alle zeilen bij moet zetten om een beetje door de bewolking heen te kunnen prikken. Arlesheim Dorf was het beginpunt en ook daar was het sneeuw verdwenen, maar op de berghellingen was dat een heel ander verhaal. En dat terwijl we niet eens zo hoog waren. We zijn op ongeveer 300 zoveel meter  gestart en zouden ca. 200 meter stijgen, een lichte wandeling van 3 uur en in totaal 9 km met eindbestemming Münchenstein. Binnen de kortste keren stonden we in een prachtige witte wereld. Ideale plaatjes voor de komende kerstkaarten. De paden bedenkt met natte, fleurige herfstbladeren  en de takken van de bomen bedekt met een dikke laag sneeuw van minstens 5 cm. Ongeloofelijk maar waar. Tijdens het wandelen hebben we over vele takken en zelfs boomstammen moeten klauteren die onder het gewicht van de vele sneeuw letterlijk bezweken waren en her en der zo over de paden lagen dat ik me weleens afvroeg hoe we daar in godsnaam overheen (of onderdoor) moesten kruipen. Onze wandeling werd begleid door “hissjjjjjjj-geluiden”, veroorzaakt door de smeltende sneeuw die als een poederregen uit de bomen suizelden. Vaak werden we ook “bekogeld” door paketten sneeuw die van boven kwamen en binnen een oogwenk waren we doorweekt. Zo onwerkelijk als je dan uiteindelijk op het eindpunt Münchenstein (dat een stuk lager ligt) aankomt waar geen vlokje sneeuw meer te bekennen is en het zonnetje vriendelijk knipoogt…..

Thuis!

We wonen nu alweer 5 jaar in dit mooie land en als beloning krijgen we geen lintje maar hebben we onze tijdelijke verblijfsvergunning mogen inwisselen voor een definitieve! Dit houdt over het algemeen in, dat er nu weinig verschil is tussen de Zwitserse Staatsburgers en deze overgelopen Amsterdammers!  Ondanks het feit dat je je van te voren niet echt kan voorbereiden op wat er allemaal op je afkomt, kan ik - nu terugblikkend over de afgelopen jaren zeggen - dat we er geen moment spijt van hebben gehad. Integendeel, we zijn er zoveel rijker van geworden! Zo hebben we twéé thuizen. Als we naar Nederland gaan, zeggen we: “we gaan naar huis” en als we naar een geslaagd weekendje weer terugkeren, zeggen we dat met dezelfde overtuiging. En zo voelt het ook. Wat wel vreemd is als je in Nederland bent, is de bewustwording dat je huis daar niet meer is terwijl al het andere zo vertrouwd en onveranderd lijkt. Net of je zo weer na afloop in je auto kan stappen om naar Almere te rijden zoals je zovele jaren gewend was. Maar toch veranderd er wel wat. Komen gebouwen bij, regeltjes zoals bijvoorbeeld met het openbaar vervoer veranderen; van strippenkaart naar chipknip. Tja en daar heb je zomaar ineens mee te maken omdat we vanaf Schiphol vaak met het openbaar vervoer naar de pappies en de mammies gaan. Er gaan je ook allerlei dingen opvallen die je nooit eerder zijn opgevallen omdat je referenties nou eenmaal veranderen. Zodra we in Nederland zijn, springen mij de knalgele nummerborden van de auto’s in het oog, zonder daar bewust op te letten. (in Zwitserland zijn deze wit met zwarte cijfers en letters). En als we een stukje door Neerlands land rijden dan denk ik: wat is het hier vlák…………………………….

Een blog is geboren en we noemen hem …

Het bloed kruipt waarschijnlijk toch waar het niet gaan kan!  Het is een tijdje terug maar ik kan het toch niet laten; verslaafd waarschijnlijk. Verslaafd aan het schrijven van korte stukjes over alles-en- nog-watjes. Verslaafd aan de leuke reacties en de goedbedoelde standjes als het volgende stukje iets te lang op zich liet wachten. Dus trek ik de stoute schoenen aan en start een gevecht met mijn computer die o.n.t.z.e.t.t.e.n.d. traag is en me daardoor laat weten dat ie er absoluut geen zin in heeft. Niet dat ik me daaraan stoor want de volgende opgave is “de blog”. Een regelmatig berichtje schrijven is leuk, maar hoe je dat nou moet opzetten is voor deze anti-technische computerdruif een heel ander verhaal! Enfin, het ziet er naar uit dat e.e.a. inmiddels vaste vorm begint te krijgen en is er een nieuwe blog geboren en we noemen hem: 1 krabbel 4 u. Niet te veel toeters en bellen want het gaat uiteindelijk om de stukjes zelf, én wat nog belangrijker is, om de mensen die het leuk vinden om het te lezen! Niets is leuker dan te schrijven voor een enthousiast publiek die ik via e-mail en facebook probeer te bereiken; ik weet het, er is geen ontkomen meer aan……..