Pas weer naar yoga
geweest. Sinds ik “ohne Job” ben, heb ik me gelijk aangemeld bij een yogacursus
in Oberwil, om niet in een al te diep gat te vallen en een beetje onder de
mensen te blijven. Geen yoga bij een sportschool want een sportschool is toch
altijd een beetje onpersoonlijk en niet een van de goedkoopste opties. Met die
criteria vond ik, leve het internet, een yogacursus in Oberwil. Een klein
zaaltje op de benedenverdieping van een woonblok. Het groepje is niet groter
dan ca. 8 personen, maar goed ook want dan is het zaaltje ook vol. En met al
dat geslinger van armen en benen heb je toch een beetje ruimte nodig om te
voorkomen dat je iemand een treiter voor z’n harses geeft, nietwaar! Het is een
hecht groepje dat na de laatste les voor de schoolvakanties (want dan gaat de
tent dicht) even een bakkie met elkaar gaat doen in de kantine van het
bejaardentehuis aan de overkant. Voor de feestdagen aan het eind van het jaar
geeft heel Zwitserland een apèro, dus ook hier bij yoga. Allemaal nemen we dan
wat mee en iedereen, ook van de andere yogadagen, is dan aanwezig. Tijdens de les eenmaal per week worden zowel
mijn lichaam als mijn hersens getraind. Zo kan ik ondertussen een heleboel
lichaamsonderdelen in het Zwitsers benoemen ;)
Soms zijn er weleens woorden waar ik echt niets van kan bakken maar dan
kan ik niets vragen want dan liggen we ontspannen op ons matje. Nou ja,
ontspánnen…… Phonetisch herhaal ik 100 maal het woord zodat ik het na afloop
kan vragen. Tja, ik moet toch weten wat ik eigenlijk had moeten ontspannen…… Laatste
keer was er een nieuw vrouwtje. Een Mexicaanse die wat moeite had met het
Zwitsers. Om het haar wat makkelijker te maken werd ze doorverwezen naar een
yogacursus die gegeven schijnt te worden door iemand die ook Spaans spreekt
zodat ze zich daar wat meer op haar gemak zal voelen. Ja, want als je de taal
niet begrijpt is dat ook niet prettig. Maar daar heb jij geen probleem mee hè
Monique, zei toen de lerares. Jij kan het toch allemaal goed volgen!!!!! En dat
is ondertussen ook zo. Als enige Hollandse tussen de Zwitsers kan ik inmiddels
wel zeggen dat ik het (bijna) zonder problemen kan volgen en dat ik me er thuis
voel. Waardoor ik het ook niet kan laten om hier en daar gekke opmerkingen te
maken…. “Nou…. Ik moet wel hè, dus ik pas me maar aan” zei ik toen op mijn
eigen lollige manier. Aangezien er totaal niet op gereageerd werd (lees totaal
niet begrepen werd) toch nog maar even snel erbij gezegd dat het een geintje
was en dat ik er geen problemen mee had! Tja die Amsterdamse humor is
onbetaalbaar, eh…. onvertaalbaar!!!
vrijdag 23 november 2012
woensdag 14 november 2012
Buren: bedankt!!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)