Van de herfst naar winterwonderland en terug

 

Gisteren een schitterende wandeling gemaakt in de natuur om nog eens extra te kunnen genieten van de warme herfstkleuren. Het verschilt nog weleens van jaar tot jaar, maar dit jaar hebben we weer mazzel en staat de hele natuur in “vuur en vlam”. Van de sneeuw die afgelopen  weekend  is gevallen, is geen spoor meer te bekennen in Basel en omgeving. De weersvoorspelling was gunstig, en als het droog is, is het al vrij snel goed. Het zou deze dag bewolkt en zonnig zijn. Met de wandelingen beginnen we meestal tussen 9.00 en 9.30u en dat is net zo een tijdstip dat de zon nog op krachten moet komen en alle zeilen bij moet zetten om een beetje door de bewolking heen te kunnen prikken. Arlesheim Dorf was het beginpunt en ook daar was het sneeuw verdwenen, maar op de berghellingen was dat een heel ander verhaal. En dat terwijl we niet eens zo hoog waren. We zijn op ongeveer 300 zoveel meter  gestart en zouden ca. 200 meter stijgen, een lichte wandeling van 3 uur en in totaal 9 km met eindbestemming Münchenstein. Binnen de kortste keren stonden we in een prachtige witte wereld. Ideale plaatjes voor de komende kerstkaarten. De paden bedenkt met natte, fleurige herfstbladeren  en de takken van de bomen bedekt met een dikke laag sneeuw van minstens 5 cm. Ongeloofelijk maar waar. Tijdens het wandelen hebben we over vele takken en zelfs boomstammen moeten klauteren die onder het gewicht van de vele sneeuw letterlijk bezweken waren en her en der zo over de paden lagen dat ik me weleens afvroeg hoe we daar in godsnaam overheen (of onderdoor) moesten kruipen. Onze wandeling werd begleid door “hissjjjjjjj-geluiden”, veroorzaakt door de smeltende sneeuw die als een poederregen uit de bomen suizelden. Vaak werden we ook “bekogeld” door paketten sneeuw die van boven kwamen en binnen een oogwenk waren we doorweekt. Zo onwerkelijk als je dan uiteindelijk op het eindpunt Münchenstein (dat een stuk lager ligt) aankomt waar geen vlokje sneeuw meer te bekennen is en het zonnetje vriendelijk knipoogt…..

Thuis!

We wonen nu alweer 5 jaar in dit mooie land en als beloning krijgen we geen lintje maar hebben we onze tijdelijke verblijfsvergunning mogen inwisselen voor een definitieve! Dit houdt over het algemeen in, dat er nu weinig verschil is tussen de Zwitserse Staatsburgers en deze overgelopen Amsterdammers!  Ondanks het feit dat je je van te voren niet echt kan voorbereiden op wat er allemaal op je afkomt, kan ik - nu terugblikkend over de afgelopen jaren zeggen - dat we er geen moment spijt van hebben gehad. Integendeel, we zijn er zoveel rijker van geworden! Zo hebben we twéé thuizen. Als we naar Nederland gaan, zeggen we: “we gaan naar huis” en als we naar een geslaagd weekendje weer terugkeren, zeggen we dat met dezelfde overtuiging. En zo voelt het ook. Wat wel vreemd is als je in Nederland bent, is de bewustwording dat je huis daar niet meer is terwijl al het andere zo vertrouwd en onveranderd lijkt. Net of je zo weer na afloop in je auto kan stappen om naar Almere te rijden zoals je zovele jaren gewend was. Maar toch veranderd er wel wat. Komen gebouwen bij, regeltjes zoals bijvoorbeeld met het openbaar vervoer veranderen; van strippenkaart naar chipknip. Tja en daar heb je zomaar ineens mee te maken omdat we vanaf Schiphol vaak met het openbaar vervoer naar de pappies en de mammies gaan. Er gaan je ook allerlei dingen opvallen die je nooit eerder zijn opgevallen omdat je referenties nou eenmaal veranderen. Zodra we in Nederland zijn, springen mij de knalgele nummerborden van de auto’s in het oog, zonder daar bewust op te letten. (in Zwitserland zijn deze wit met zwarte cijfers en letters). En als we een stukje door Neerlands land rijden dan denk ik: wat is het hier vlák…………………………….

Een blog is geboren en we noemen hem …

Het bloed kruipt waarschijnlijk toch waar het niet gaan kan!  Het is een tijdje terug maar ik kan het toch niet laten; verslaafd waarschijnlijk. Verslaafd aan het schrijven van korte stukjes over alles-en- nog-watjes. Verslaafd aan de leuke reacties en de goedbedoelde standjes als het volgende stukje iets te lang op zich liet wachten. Dus trek ik de stoute schoenen aan en start een gevecht met mijn computer die o.n.t.z.e.t.t.e.n.d. traag is en me daardoor laat weten dat ie er absoluut geen zin in heeft. Niet dat ik me daaraan stoor want de volgende opgave is “de blog”. Een regelmatig berichtje schrijven is leuk, maar hoe je dat nou moet opzetten is voor deze anti-technische computerdruif een heel ander verhaal! Enfin, het ziet er naar uit dat e.e.a. inmiddels vaste vorm begint te krijgen en is er een nieuwe blog geboren en we noemen hem: 1 krabbel 4 u. Niet te veel toeters en bellen want het gaat uiteindelijk om de stukjes zelf, én wat nog belangrijker is, om de mensen die het leuk vinden om het te lezen! Niets is leuker dan te schrijven voor een enthousiast publiek die ik via e-mail en facebook probeer te bereiken; ik weet het, er is geen ontkomen meer aan……..