Tijdens onze vakantie
hebben we een bezoek gebracht aan de Massai in een dorpje in the middle of
nowhere. We werden onthaald met zang en dans. De vrouwen (joepie) van onze
reisgroep kregen allemaal een zware kralenkraag om en moesten daarna op de maat
meehuppen (zucht). Net doen of je het leuk vindt en dan is het zo voorbij….
Klein voordeel; je staat niet alleen voor aap. Interessant was de informatie
over de leefwijze van de stam. Daarna werden we opgesplitst en mochten we een
kijkje nemen in een hut. Het ging onze “begeleider” meer om de zelfgemaakte
snuisterijen waar we na afloop zoveel mogelijk van moesten kopen omdat ze het
geld nodig hadden voor hun stam. Ieder stamlid had zijn eigen rekje met
zelfgemaakte souvenirs wat naast elkaar stond en allemaal heel erg op elkaar
leek. Als je dan het een en ander had verzameld werd je, zo bleek achteraf,
meegenomen tussen de tenten waar de ware onderhandeling plaatsvond. Ik slenterde
in mijn eentje langs de uitstalling met 2 uitgekozen kralenarmbandjes. Mijn “begeleider” had waarschijnlijk besloten eieren
voor zijn geld te kiezen en dicht bij de andere reisgenoot te blijven want die
had wat meer dingetjes uitgezocht. Ondertussen had ie er wel de pest in omdat
ik mijn armbandjes bij iemand anders had afgerekend omdat ik hem niet kon
vinden. Inmiddels ben ik in het bezit van heuse armbandjes van de Massai waar
ik de hele vakantie mee heb lopen pronken. Ons bezoek aan het dorp was niet
gratis, en voor dat geld worden verschillende voorzieningen voor het dorp aangeschaft.
Zo stond er al een spiksplinternieuwe watertank. Een goeie zaak!
Ook hebben we een
schooltje bezocht. Kindertjes worden gestimuleerd niet te bedelen maar naar
school te gaan. Touristen worden verzocht om bedelende kindjes niets te geven
maar liever, als ze toch iets willen geven, iets te doneren aan een schooltje. Door
projecten (en bezoekende touristen) krijgen deze schooltjes geld om de nodige
leermiddelen aan te schaffen en de nodige verbouwingen door te voeren. Wij bezochten
een schooltje met hele kleine kindertjes die vol verbazing en verlegen
grinnikend die langbenige witte wezens (lees: ons touristen) aanstaarden. Sommige
kwamen naast je zitten en vlijden zich dicht tegen je aan…. Op een gegeven
moment voelde ik zelfs een klein handje die mijn paardenstaart aaide… We werden
toegeschreeuwd (eh gezongen) door tig kleine hummeltjes. Een verplicht nummer
maar ergens ook weer hartverwarmend. Getoond werden de nieuwe schoolbanken die
van de donaties gemaakt waren. Ik voelde me niet echt op mijn gemak in de rol
van weldoener die een schooltje komt bezoeken. Wel fijn te weten, dat het
geld goed besteed wordt!
