Het gaat er nu toch ECHT van komen........

Hoelang ben ik al niet onder de indruk van de inzetbaarheid van dieren om mensen te kunnen ondersteunen in hun dagelijkse (invalide) leven. Respect als ik daar een blinde zie lopen die wordt begeleid door een blindengeleidehond en daardoor in staat is om een acceptabel, zelfstandig leven te kunnen leiden. Wat zou ik graag zo een hondje in huis willen hebben om de basisopvoeding voor mijn rekening te nemen en tevens te genieten van een hond in huis. Ook al is het voor zo'n kleine anderhalf jaar en moet je hem daarna weer afstaan; hij wordt wel klaargestoomd voor iets moois! Deze wens was nooit te combineren met mijn werk. In Nederland hebben we daarom een keer deelgenomen aan "adopteer een pup". Door je financiële ondersteuning kun je je op die manier ook nuttig maken. Elke maand kregen we een nieuwsbrief die ons informeerde hoe het met "onze" pup Dimphy, een blonde labrador, ging.
Maar nu gaat het er dan tòch eindelijk van komen. We hebben de knoop doorgehakt, want er komen toch wel een aantal beperkingen op je af, en hebben ons op de wachtlijst laten zetten van de Blindenhundeschule in Allschwil. Een heel proces wordt dan in gang gezet. Je moet een formulier invullen, een verklaring van de verhuurder dat we in deze woning een hond mogen hebben (jaja), een uurtje naar een puppen-speeluurtje (en een formulier laten ondertekenen aldaar dat je geweest bent) en er komt iemand bij je thuis om een indruk te krijgen en alweer een vragenlijst door te nemen. We hadden gehoopt om in oktober al in aanmerking te komen voor een puppy maar helaas, teveel gegadigden op dat moment. Maar nu zijn we dan eindelijk aan de beurt!!!! Ons puppy is woensdag 13 november jl. geboren, het is een vrouwtje en ze heet Buffy! Sindsdien moet ik steeds aan Buffy the Vampire Slayer, een televisieserie uit de jaren 90, denken.... Ze komt uit een nestje van 4 mannetjes en 4 vrouwtjes; allemaal gitzwart! Als ze 5 weken oud is, mogen we haar even gaan bewonderen. Nu moeten we het nog even doen met een paar foto's van de website www.blindenhundeschule.ch/hunde/welpen.html
Ze komt uit Wurf B12 en als je op het fotootje klikt zie je nog 2 andere fotootjes uit het nestje! Maar of Buffy hier ook daadwerkelijk bijzit..............

Míjn steentje.....

Als iemand aan me zou vragen wat ik in godsnaam de hele dag doe dan zou ik daar niet eens echt antwoord op kunnen geven. Als je werkt ligt het anders. Als iemand dan aan je vraagt wat je doet is “ik werk” een afdoend antwoord. Behalve voor geïnteresseerden die zullen vragen wat voor werk je dan precies doet en voor hoeveel uur in de week. Maar dan nog is deze vraag makkelijker te beantwoorden. Sinds ik aan de kant van de nietwerkenden sta, kijk ik er ondertussen anders tegenaan. Je moet als nietwerkende namelijk stevig in je schoenen staan en in staat zijn om structuur aan je leven te geven. En daarnaast een doel vinden waardoor je je nuttig voelt. Zo een structuur is een crime. Structuur krijg je met de paplepen ingegoten. Eerst als je klein bent van je pappie en mammie en als je groter wordt, wordt je leven gevuld met school. Na school vind je, als alles goed gaat, een baan. Overal krijg je “structuur” er gratis bij, en de gaten die overblijven en we “vrije tijd” noemen, kunnen we zelf nog wel indelen met sociale contacten en clubs al naar gelang de behoefte en de mogelijkheden.  De meeste tijd gaat in het werk zitten waar we altijd zo lekker over kunnen opscheppen en/of klagen. Maar we hebben geen keus; we moeten nou eenmaal werken voor de kost. Maar wat zou het héérlijk zijn om niet meer te hoeven werken en lekker te doen waar je zin in hebt! Een overvloed aan tijd wat je vol kan proppen met allerlei leuke dingen!!! Wie wil dat nou niet……. Iederéén natuurlijk, want het is ook zálig! Maar op één of andere manier gaat het na een jaar toch weer kriebelen. Krijg je er steeds minder voldoening van. Het is met name je eigen gevoel waar je constant tegenaan loopt. Je nog veel te jong voelend om “met pensioen” te gaan. Vinden dat je zeker in staat bent om je steentje ergens aan bij te dragen. Natuurlijk, mocht een baan niet lukken dan is vrijwilligerswerk een optie. Je kan van alles uitproberen en kijken wat er bij je past. Althans dat was míjn idee van vrijwilligerswerk. Praktijk leert dat het toch een beetje anders in elkaar steekt. Namelijk dat vrijwilligerswerk met name gericht is op de behoeftigden van onze maatschappij en het verenigingsleven, en er weinig “administratieve banen” te vinden zijn. Ook het “uitproberen” van totáál iets anders wordt gelijk in de kiem gesmoord en wordt er naar personen gezocht met een soortgelijke achtergrond. M.a.w. als er bijvoorbeeld een boekhouder gevraagd zou worden voor een handbalvereniging dan zouden ze nooit mijn persoontje (die heel enthousiast is en graag wil leren) kiezen maar voor een persoon die boekhoudervaring heeft. Ik weet, klinkt knap logisch; net als bij een vaste baan, maar van “uitproberen” komt dan zeer weinig terecht. Dat ik bij het Hippocentrum in de paardenstal gewerkt heb omdat ik me voor het leiden van paarden interesseerde met 0,0 paardenervaring is dan ook een unicum geweest. In principe heeft men niets aan vrijwilligers met een andere achtergrond. Ze moeten er (te)veel tijd en moeite insteken, ondanks het feit dat ik mijn diensten gratis aanbied! Een ander punt is, dat je bij een organisatie maar 8 uur per week mag werken. Dit heeft te maken met de grens tussen betaald werk en vrijwilligerswerk. Allemaal logisch en verklaarbaar. In de praktijk betekent dit dus meerdere vrijwilligersbaantjes zoeken anders schiet het ook niet op. Maar ook hieronder heb ik inmiddels een streep gezet. Voor één ding sta ik nog open en dat is: gastgezin zijn voor een pup die opgeleid gaat worden als blindengeleidehond. Een droomwens van mij wat nooit eerder in vervulling kon gaan wegens mijn werk. We staan op de lijst en als alles goed gaat (heeft te maken met de grootte van de nestjes en de gezondheid van de puppies) hebben wij rond eind januari, begin februari zo een banjer in huis rondlopen die ca. 1 tot 1,5 jaar bij ons blijft. Dit betekent, zonder een vaste baan, meer structuur dan me lief is en met dat “steentje bijdragen aan” en “nuttig voelen” zit het wel snor!

Wildernis

Ik ben nog nooit van mijn leven zo dicht bij de wildernis geweest. Indrukwekkend en eigenlijk ook wel heel erg spannend. De tented camps waarin we verblijven, liggen meestal tegen een Nationaal Park aan, wat betekent dat de wilde dieren ’s-nachts het terrein opkomen en rondom de tenten lopen. Gnoes, buffels, olifanten en hyena’s vormen zeker geen uitzondering. Dit wordt nogeens bevestigd door de vele pootafdrukken die we de volgende ochtend naast de tent vinden. Onder begeleiding van een mannetje gewapend met geweer, pijl en boog of zelfs met een stalen pijp…, lopen we van en naar onze tent (meestal op palen). Zodra het donker wordt, staat er al iemand klaar om je naar de eetgelegenheid te begeleiden en na afloop weer terug te brengen. Vaak slapen we in de meest afgelegen tent op het terrein en onderweg wordt er heel wat afgeritseld in het donker. Tip: schijn nooit met een zaklantaarn over een donkere vlakte. Het leverde ons heel wat “oogjes” op en ik kan je verzekeren: daar word je écht niet rustiger van……… Al onze tenten onderweg zijn voorzien van een trilfluitje voor geval van nood. Nerveus heb ik me afgevraagd of dat nou wel nodig is en of het überhaupt zin heeft…. In gedachte sta ik oog in oog met een leeuwin terwijl ik zenuwachtig op zo een fluitje blaas…. Misschien wekt dat alleen nog meer de eetlust op: diner met muziek…  Echt veilig voel ik me niet als ik op gegeven moment mijn bed induik met de gedachte dat het enkel tentdoek is dat ons scheidt van de buitenwereld. Ingespannen luister ik naar al die onbekende geluiden en probeer te herkennen van welk dier het komt. Al dat geritsel, gesnuffel en (hoef)getrappel om en dichtbij de tent maakt dat ik op gegeven moment klaarwakker ben. Wordt daar nou gerommeld bij de ritsluiting van onze tent???? Opgelucht haal ik adem als de ochtend aanbreekt. De ochtendgeluiden hebben iets troostens en stil lig ik te luisteren naar al die vogeltjes die om hun hardst aankondigen dat er een nieuwe dag is aangebroken. Een nieuwe dag waarin ik tenminste kan zíen wat er allemaal rondloopt! Maar hé, hoe gek het ook klinkt; na een paar nachten verstijfd in bed te hebben gelegen met het gevoel amper geslapen te hebben, ga ik de geluiden missen bij het eerstvolgende onderkomen dat wat verder van de Nationale Wildparken afligt. Bijna ontnuchterend word ik de volgende ochtend wakker door het geblaf van een hond……

 

Tourist als weldoener

Tijdens onze vakantie hebben we een bezoek gebracht aan de Massai in een dorpje in the middle of nowhere. We werden onthaald met zang en dans. De vrouwen (joepie) van onze reisgroep kregen allemaal een zware kralenkraag om en moesten daarna op de maat meehuppen (zucht). Net doen of je het leuk vindt en dan is het zo voorbij…. Klein voordeel; je staat niet alleen voor aap. Interessant was de informatie over de leefwijze van de stam. Daarna werden we opgesplitst en mochten we een kijkje nemen in een hut. Het ging onze “begeleider” meer om de zelfgemaakte snuisterijen waar we na afloop zoveel mogelijk van moesten kopen omdat ze het geld nodig hadden voor hun stam. Ieder stamlid had zijn eigen rekje met zelfgemaakte souvenirs wat naast elkaar stond en allemaal heel erg op elkaar leek. Als je dan het een en ander had verzameld werd je, zo bleek achteraf, meegenomen tussen de tenten waar de ware onderhandeling plaatsvond. Ik slenterde in mijn eentje langs de uitstalling met 2 uitgekozen kralenarmbandjes.  Mijn “begeleider” had waarschijnlijk besloten eieren voor zijn geld te kiezen en dicht bij de andere reisgenoot te blijven want die had wat meer dingetjes uitgezocht. Ondertussen had ie er wel de pest in omdat ik mijn armbandjes bij iemand anders had afgerekend omdat ik hem niet kon vinden. Inmiddels ben ik in het bezit van heuse armbandjes van de Massai waar ik de hele vakantie mee heb lopen pronken. Ons bezoek aan het dorp was niet gratis, en voor dat geld worden verschillende voorzieningen voor het dorp aangeschaft. Zo stond er al een spiksplinternieuwe watertank. Een goeie zaak!

Ook hebben we een schooltje bezocht. Kindertjes worden gestimuleerd niet te bedelen maar naar school te gaan. Touristen worden verzocht om bedelende kindjes niets te geven maar liever, als ze toch iets willen geven, iets te doneren aan een schooltje. Door projecten (en bezoekende touristen) krijgen deze schooltjes geld om de nodige leermiddelen aan te schaffen en de nodige verbouwingen door te voeren. Wij bezochten een schooltje met hele kleine kindertjes die vol verbazing en verlegen grinnikend die langbenige witte wezens (lees: ons touristen) aanstaarden. Sommige kwamen naast je zitten en vlijden zich dicht tegen je aan…. Op een gegeven moment voelde ik zelfs een klein handje die mijn paardenstaart aaide… We werden toegeschreeuwd (eh gezongen) door tig kleine hummeltjes. Een verplicht nummer maar ergens ook weer hartverwarmend. Getoond werden de nieuwe schoolbanken die van de donaties gemaakt waren. Ik voelde me niet echt op mijn gemak in de rol van weldoener die een schooltje komt bezoeken. Wel fijn te weten, dat het geld goed besteed wordt!

Stóm

Stomme computer…. Doet niet wat ik wil….. Kan nu het netwerk weer niet vinden (zucht).

Stóm weer. Elke keer dat ik een zonnestraaltje zie, sleep ik het tuinstoelkussen naar buiten incl. bakkie thee en zonnebril want elk zonnig minuutje is meegenomen. Twee hele minuten genieten en hij verdwijnt weer achter de grote grijze dikke wolken, mij bibberend en naar binnenvluchtend achterlatend om me te koesteren in de warmte van het huis…. Maar ik klaag niet hoor! Net als heel Europa voel ik me zeer vereerd om dit fenomeen - dat het in 30 jaar niet zo een slechte lente is geweest en dat we honderden uren zon hebben gemist deze maand – te mogen meebeleven. Maar eh, één keer in een mensenleven is wel voldoende, oké!

Ondertussen duik ik weer in mijn Duitse leesboek met de opwekkende titel; Ieder sterft voor zich alleen. Een titel dat je aan het denken zet. Net als de inhoud trouwens, gebaseerd op een waargebeurd verhaal over de situatie in Duitsland zelf tijdens de 2^e Wereldoorlog. Geschreven door een schrijver die zeer zeker niet op het lijstje van favoriete schrijvers van de Führer stond. Waarschijnlijk iets te feitelijk……  En voor deze Nederlandse boekenwurm in zo een stijl geschreven dat het af en toe een heuse Herausforderung is om me hier doorheen te graven, maar het verhaal stimuleert me om door te graven…. En weet je wat nou het stomme is; ik heb nog niets gelezen over de weersomstandigheden in die tijd. Wedde dat die mensen er alles voor overhadden om vrij en zorgeloos door de regen te banjeren en de kou te trotseren? Waarschijnlijk zeer weinigen werden depressief door te weinig zon.

Toch hebben we op z’n tijd allemaal wel een beetje warmte en licht nodig en daarom ben ik vandaag een kerk ingewandeld om een kaarsje aan te steken. Eentje voor een speciaal iemand en eentje voor iedereen die het gewoon even nodig heeft…. (Ook al vind je het misschien stom….).

... stukje ons ...

Kijkend naar de abdicatie en balkonscene schiet ik vol;  mooie, ontroerende momenten. Ja ik verbaas me er zelf over maar ik ben erg emotioneel en jank gauw. Zal de leeftijd wel zijn L

Leuk een nieuwe koning!!!! Weer eens wat anders. Alleen had ik me het meebeleven een klein beetje anders voorgesteld…. Onze “feestweek” zou de 20^e april al beginnen met een heus oranjefeest in Basel met allemaal overgelopen Nederlanders en hoe kan dat ook anders: dresscode oranje! En, zo had ik begrepen van vorige keren, zouden er ook bitterballen zijn (yeahhhhhh). Dat is al een feest op zich want (vlees)kroketten en bitterballen kennen ze hier niet. Helaas werd manlief overvallen door een heftige buikgriep en onverrichterzake togen we weer huiswaarts. We zouden de dag erna met de auto naar Nederland vertrekken zodat we de dag dáárna de verjaardag van mijn schoonmama mee konden vieren. Helaas werd door die rekening ook een streep gezet; er bleek meer tijd nodig te zijn om deze akelige virus te bedwingen. En nét toen we voorzichtig aan 23 april dachten om te gaan rijden, besloot de virus mij ook te bezoeken en in no time lag ík plat. We hebben nog even aan 27 april gedacht als allerlaatste vertrekoptie want je blijft hopen en de koffers waren toch al ingepakt, maar na een periode van ziek, zwak en misselijk hebben we definitief besloten maar hier te blijven.

Hier is op het werk, want voor Zwitserse begrippen is het uiteraard een gewone doordeweekse dag, en thuis voor de tv. Gelukkig ben ik niet de enige die met vochtige ogen toekijkt. Ik hoor de interviewster iemand vragen waarom ze ontroerd is en ik vraag me af, waarom ben ík eigenlijk ontroerd???? Ik ben trots op ons koningshuis en trots dat ik een Nederlander ben. Met dit soort momenten word ik me daarvan weer eventjes bewust; het koningshuis is een stukje ons!

Overpeinzing

Wat heb ik om mezelf staan gniffelen dat ik, als heuse stadsmus en kantoormiep in hart en nieren, nu in alle vroegte en in weer en wind, poep heb staan scheppen op de nog donkere weiden van het Hippotherapiecentrum Binningen. Het langzaam wakker worden van de wereld om me heen had een bijna meditatieve werking. Af en toe had ik mazzel en werd ik getracteerd op een opkomend zonnetje. Ik had mijn vrijwillige diensten aangeboden omdat ik vond en vind dat daar schitterend werk wordt verricht waar ik graag mijn steentje aan bij wilde dragen. Hierbij denkende aan het leiden van paarden terwijl er patienten (lichamelijk en/of geestelijk gehandicapt) op hun rug zitten en de therapeuten ernaast lopen. Op die manier worden de spieren van de patienten gestimuleerd waardoor de houding minder krampachtig wordt. Omdat ik totaal geen ervaring met paarden had en zelfs een beetje bang voor ze was, waren we overeengekomen dat ik zou beginnen met staldienst. Het lastigste van deze staldienst vond ik het vroege tijdstip; 06.45 uur in de stal. Eenmaal daar was dat geen probleem meer. Dan kregen eerst de ca. 10 paarden te eten. Allemaal een eigen etensbak met hun naam erop. Ongeduldig stonden ze te snuiven en te stampen terwijl ik wanhopig probeerde de juiste etensbak onder de goeie neus te douwen. Tja, donkere paarden zijn voor mij nou eenmaal  donkere paarden ook al hebben ze allemaal hun eigen kenmerken, maar voor een ongeoefend oog en onrustige paarden is daar geen tijd voor. “Schiet op met dat eten want ik heb honger” hoorde ik ze bijna denken. Dat waren de enige “10 seconden” dat ik echt contact had met de paarden; veel te weinig voor mij om een hechte band met ze op te kunnen bouwen.  Voor de rest was het etensbakken reinigen, boel aanvegen en de velden poepvrij maken. Na een uur was ik dan meestal klaar. Bijna de moeite van het vroege opstaan niet waard! Maar, hier leerde ik wel dat ik eigenlijk helemaal geen angst heb voor paarden. Deze IJslandse paarden zijn niet zo groot, rustig en heel lief. Op mijn aandringen kreeg ik daarna les in het paarden leiden. Ik leerde een paard te halen, halster om te doen en uitgebreid te borstelen, de manen en staart te kammen en de hoeven te schrapen. Ongewoon werk en ik genoot ervan! We gingen met het paard aan de wandel en ik leerde hoe ik het sneller en langzamer moest laten lopen, laten stoppen, het leiden naar een plateau met trappetje zodat een denkbeeldige patient zonder problemen op en af zou kunnen stappen. Het was hard werken maar na 5 lessen moest ik concluderen dat ik weinig overwicht op de paarden had. Een toch wel belangrijk detail als er een patient op zit. Het is een feit dat je alles kunt leren maar ervaring (in dit geval met paarden) heeft zijn tijd nodig. Ik ben er nog een paar keer naar toe gegaan om paarden te verzorgen en vandaag heb ik definitief besloten om er een streep onder te zetten want het moet wel een doel dienen. Het is jammer dat het anders gelopen is als gehoopt! Ben in iedergeval blij dat ik de kans heb gekregen!

Je weet wel….

Natúúrlijk weten we allemaal hoe het zit met de normen en waarden die je van vroeger hebt meegekregen en dat  alle opgedane ervaringen je hebben gemaakt tot die unieke persoonlijkheid die je tot dusver bent. Want we zijn nog lang niet uitgeleerd. Vlak vóór ons overlijden zijn we dan ook het uniekst; dan komen we op het punt dat we definitief gevormd zijn en komt het levenslange leerproces tot stilstand. Kijk, en daar wilde ik het eigenlijk nou helemaal niet over hebben!!!!! 

Het is eerder de weg er naar toe die al begint voordat je je eerste wankele pasje hebt gezet, op zoek naar die stevige tafelrand om aan vast te kunnen grijpen. Ik kom uit een warm en veilig nest, niet beter wetend dan dat dat overal zo is. Totdat het moment komt dat je van anderen hoort hoe het ook anders kan; positief of negatief. Totdat je alleen van je eigen “jaargang” hoort dat ze “Oebele” met de paplepel ingegoten hebben gekregen en wie kent Swiebertje nou niet??? Dat je in het begin nog verbaast bent als je hoort dat er mensen zijn die totáál niet weten waar je het over hebt.  En deze verschillen worden alleen maar groter als je het vergelijkt met een ander land. Elke Nederlander weet toch wie André Hazes was maar dat kan je van een Zwitser niet verwachten. Net zomin dat je van ons kunt verwachten dat die bekende Zwitsers die in de jury van de Voice of Switzerland (jaja) zitten ons ook maar iets zeggen terwijl ze hier heel popie jopie zijn. Om dan nog maar over de culturele verschillen tussen  Nederland en Zwitserland, duidelijk zichtbaar in de Voice of…., te zwijgen. En tóch ben ik er weer ingestonken! Met Franse les. We hadden het over het Franstalige België en over bekende stripboeken. Dus ik kwam enthousiast met Suske en Wiske van Willy Vandersteen op de proppen want wie kent die nou niet? Zeker als je weet dat Willy Vandersteen zijn eerste stripverhaal al in 1948 in de “Journal de Tintin” publiceerde en inmiddels ca. 320 albums heeft gemaakt in het Nederlands en in het Frans. Maar, tevergeefs wachtte ik op de “oh ja” Erlebnis, die dan ook achterwege bleef. Ik had beloofd om bewijs te leveren en voor de volgende en tevens laatste les een album mee te nemen. Die albums moest ik zo uitgraven dat ik maar besloot om mijn bewijs van Internet te halen. Maar goed ook want de franstalige Suske en Wiske blijken Bob en Bobette te heten. Moet je ook maar weten…. Geen wonder dat er geen belletje ging rinkelen…… En wederom toog ik vol overtuiging naar de Franse les want als ik eenmaal over Bob en Bobette zou beginnen dan zou het duidelijk zijn. Want wie kent Bob en Bobette niet…….. Nou zíj!!!!!!!!!!! Ze hebben er nog nóóit van gehoord! Van de Duitse leerlingen kan ik me dat voorstellen maar van de Franse lerares, een echte Francaise……… De rinkelende bellen bleven uit en ik was met stomheid geslagen. Hoe kán dat nou???? Tja, ik had er totaal niet bij stilgestaan dat deze Belgische stripverhalen alleen in Vlaanderen en het Franstalige deel van België verschenen zijn. Omdat ze ook in het Frans gepubliceerd worden, ben ik er automatisch van uitgegaan dat ze ook in Frankrijk bekend zouden zijn, zoals het ook bij ons in Nederland het geval is. Foutje…… bedankt!

Het spijt me!

Ja echt waar, na al die jaren heb ik het zojuist uitgeprobeerd en ik moet zeggen: je hebt gelijk!

Toendertijd was je stagiaire bij ons en ik heb je vierkant uitgelachen toen je vertelde dat je moeder aangeslagen theeglazen zo mooi schoon kreeg met wásmiddel i.p.v. afwasmiddel. God, wat heb ik gelachen!!!! En jij was zó gekrenkt dat ik nooit vergeten ben dat er schijnbaar mensen op deze aardkloot rondlopen die hun afwas met wasmiddel doen. En vandaag (zo’n 18 jaar later) en een paar weken doodergeren is het Die Day!!!!! In het luxe leven wat we leiden compleet met afwasmachine waar de “schone” theeglazen allesbehalve schoon uitkomen (en steeds bruiner worden) zelfs niet op het speciaal “glazen-menu” ben ik het nu hélémaal zat. Met het restantje afwasmiddelpoeder (dat ook niet het werk doet waarvoor het gemaakt wordt: na het wassen blijven witte waspoedervlekken op de schone was achter – zucht) en al een tijdje terug vervangen is door een vloeibaar wasmiddel, ga ik de aangeslagen theeglazen te lijf. En Met Succes!!! In een oogwenk is de aanslag verdwenen. Omdat ik mijn afwasmachine ook niet voor nop heb, mogen ze nog een rondje meedraaien om evt. vreemde smaakjes in de kiem te smoren. In gedachte ben ik bij die stagiare wiens naam ik vergeten heb, maar die ondertussen ook wel vader van een groot gezin zal zijn en een vrouw zal hebben die hij wél heeft kunnen overtuigen en die gelukkig lachend de vaat doet met waspoeder (die heeft natuurlijk geen afwasmachine want dát zijn pas ondingen…).

Stagiaire, waar je ook bent, ik moet je bedanken voor het redden van mijn theeglazen. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen; je had gelijk!!!!!

Iets met roeren en vogels..

Zucht………………

Als je een tekst op zó een manier begint dan kan je er donder op zeggen dat zeker de helft van al mijn vaste lezers (en dat zijn er minstens twéé) afhaakt! Want, zo heb ik gelezen; wij hebben deze winterperiode heel weinig zon gezien en een heleboel mensen worden daar behoorlijk depressief van. Mocht je daar nog geen last van hebben dan word je het vanzelf wel door zulke berichten. En daar doe ík dus even niet aan mee! Hier bij ons huist serene rust, althans ogenschijnlijk want er wordt hier keihard gewerkt!!!!

De griepgolf loopt op zijn endje hier in Zwitserland maar heeft met zijn staart nog net een venijnig tikje uitgedeeld aan manlief die, wegens een heftige strijd tegen de bacterieën, uitgeteld op de bank ligt. Ook de (witte) kat-batterijen zijn leeg en er moet even bijgetankt worden; dus vandaar die serene rust! En ik? Je maintendrai!!!!!!!!! Ik eet keiharde kiwi’s waar je na anderhalve week rusttijd (van de kiwi’s dan) nog steeds je lepeltje op kan breken. Hoe moeten daar nou in godsnaam al die gezonde vitamientjes uitkomen als ik er amper mijn lepeltje ínkrijg? Verder sleep ik kilo’s sinaasappels naar huis en pers me een slag in de rondte en houd ’s-nachts zo lang mogelijk mijn adem in om al die rondvliegende griepbacillen geen kans te geven….. Whieieieieieieieieieieieieieieie, als Angry Birds spelen ze tikkertje in mijn slaapkamer terwijl ik me vastklamp aan mijn mantra (je maintendrai, je maintendrai, je maintendrai…) om de nachten te overleven. Als ik de volgende ochtend dan gewekt word door de eerste aarzelende, lieflijke vogelgeluidjes weet ik dat ik de strijd van afgelopen nacht weer glansrijk gewonnen heb. Maart roert zijn staart en we kunnen nog van alles op ons dak krijgen, maar …

Langzaam maar zeker gaan de dagen zich lengen en mengen zich steeds meer vogelstemmetjes in het ochtendconcert.

 

Effe navelstaren…

 

Een Nederlandse politicus beweerde dat wij navelstaarders zijn en dat aparte woord is in mijn grijze hersencellen blijven hangen. Wat een vreemd woord eigenlijk!!! Tja het lukt nog, als ik mijn hoofd buig, kan ik naar mijn navel staren maar dat bedoelt ie vast niet. Als ik het woord google en dan op Wikipedia lees dat het navelstaren een historische meditatietechniek is en in sommige opzichten vergelijkbaar met yoga dan wordt het meteen een stuk herkenbaarder. Ik zit tenslotte op yoga, nietwaar? Maar iets zegt me dat daar ook niet op gedoeld wordt. Nee, gewezen wordt op het feit dat we met z’n allen de dringende behoefte hebben om elke zucht en scheet op e-mail, twitter en facebook te zetten.  M.a.w. navelstaren houdt in dat we overmatig met onszelf bezig zijn. Dat stemt me tot nadenken. Ik schrijf deze stukjes over mijn wedervaren in het Zwitserse land en wat er zoal op mijn pad komt en ben actief op Facebook.  Dat betekent dus dat ik een navelstaarder ben want ik ben overmatig met mezelf bezig……… Toch voélt het anders. Deze mogelijkheden hebben mijn leven in Zwitserland aanzienlijk verrijkt. Ik ben nu veel meer op de hoogte van de belevenissen van familie,  vrienden en kennissen dan vroeger. Heb zelfs het gevoel  méér betrokken te zijn dan toen ik nog in Nederland woonde en er met regelmaat over de vloer kwam. Het is juist fijn om vanaf een afstand toch te weten wat er speelt en hoe het gaat. Verder is het ook fijn om te delen. Om enthousiast je verhalen kwijt te kunnen over bijvoorbeeld die geslaagde vakantie. Misschien geeft het delen van belevenissen wel meer voldoening dan het meemaken van de belevenissen zelf…….  Of iets wat je plotseling is overkomen en wat je effe kwijt moet (wat ik nou toch heb meegemaakt; toen ik ’s-morgens 2 februari jl. wakker werd was ik zomaar ineens een halve eeuw oud….!!!). Erg egoïstisch kan zoiets toch niet zijn! Laat die politicus lekker naar zijn eigen navel kijken! Er schijnen in je navel meer dan 2000 verschillende soorten bacteriën te huizen; dan heeft ie iets om naar te staren!