Míjn steentje.....

Als iemand aan me zou vragen wat ik in godsnaam de hele dag doe dan zou ik daar niet eens echt antwoord op kunnen geven. Als je werkt ligt het anders. Als iemand dan aan je vraagt wat je doet is “ik werk” een afdoend antwoord. Behalve voor geïnteresseerden die zullen vragen wat voor werk je dan precies doet en voor hoeveel uur in de week. Maar dan nog is deze vraag makkelijker te beantwoorden. Sinds ik aan de kant van de nietwerkenden sta, kijk ik er ondertussen anders tegenaan. Je moet als nietwerkende namelijk stevig in je schoenen staan en in staat zijn om structuur aan je leven te geven. En daarnaast een doel vinden waardoor je je nuttig voelt. Zo een structuur is een crime. Structuur krijg je met de paplepen ingegoten. Eerst als je klein bent van je pappie en mammie en als je groter wordt, wordt je leven gevuld met school. Na school vind je, als alles goed gaat, een baan. Overal krijg je “structuur” er gratis bij, en de gaten die overblijven en we “vrije tijd” noemen, kunnen we zelf nog wel indelen met sociale contacten en clubs al naar gelang de behoefte en de mogelijkheden.  De meeste tijd gaat in het werk zitten waar we altijd zo lekker over kunnen opscheppen en/of klagen. Maar we hebben geen keus; we moeten nou eenmaal werken voor de kost. Maar wat zou het héérlijk zijn om niet meer te hoeven werken en lekker te doen waar je zin in hebt! Een overvloed aan tijd wat je vol kan proppen met allerlei leuke dingen!!! Wie wil dat nou niet……. Iederéén natuurlijk, want het is ook zálig! Maar op één of andere manier gaat het na een jaar toch weer kriebelen. Krijg je er steeds minder voldoening van. Het is met name je eigen gevoel waar je constant tegenaan loopt. Je nog veel te jong voelend om “met pensioen” te gaan. Vinden dat je zeker in staat bent om je steentje ergens aan bij te dragen. Natuurlijk, mocht een baan niet lukken dan is vrijwilligerswerk een optie. Je kan van alles uitproberen en kijken wat er bij je past. Althans dat was míjn idee van vrijwilligerswerk. Praktijk leert dat het toch een beetje anders in elkaar steekt. Namelijk dat vrijwilligerswerk met name gericht is op de behoeftigden van onze maatschappij en het verenigingsleven, en er weinig “administratieve banen” te vinden zijn. Ook het “uitproberen” van totáál iets anders wordt gelijk in de kiem gesmoord en wordt er naar personen gezocht met een soortgelijke achtergrond. M.a.w. als er bijvoorbeeld een boekhouder gevraagd zou worden voor een handbalvereniging dan zouden ze nooit mijn persoontje (die heel enthousiast is en graag wil leren) kiezen maar voor een persoon die boekhoudervaring heeft. Ik weet, klinkt knap logisch; net als bij een vaste baan, maar van “uitproberen” komt dan zeer weinig terecht. Dat ik bij het Hippocentrum in de paardenstal gewerkt heb omdat ik me voor het leiden van paarden interesseerde met 0,0 paardenervaring is dan ook een unicum geweest. In principe heeft men niets aan vrijwilligers met een andere achtergrond. Ze moeten er (te)veel tijd en moeite insteken, ondanks het feit dat ik mijn diensten gratis aanbied! Een ander punt is, dat je bij een organisatie maar 8 uur per week mag werken. Dit heeft te maken met de grens tussen betaald werk en vrijwilligerswerk. Allemaal logisch en verklaarbaar. In de praktijk betekent dit dus meerdere vrijwilligersbaantjes zoeken anders schiet het ook niet op. Maar ook hieronder heb ik inmiddels een streep gezet. Voor één ding sta ik nog open en dat is: gastgezin zijn voor een pup die opgeleid gaat worden als blindengeleidehond. Een droomwens van mij wat nooit eerder in vervulling kon gaan wegens mijn werk. We staan op de lijst en als alles goed gaat (heeft te maken met de grootte van de nestjes en de gezondheid van de puppies) hebben wij rond eind januari, begin februari zo een banjer in huis rondlopen die ca. 1 tot 1,5 jaar bij ons blijft. Dit betekent, zonder een vaste baan, meer structuur dan me lief is en met dat “steentje bijdragen aan” en “nuttig voelen” zit het wel snor!