Tourist als weldoener

Tijdens onze vakantie hebben we een bezoek gebracht aan de Massai in een dorpje in the middle of nowhere. We werden onthaald met zang en dans. De vrouwen (joepie) van onze reisgroep kregen allemaal een zware kralenkraag om en moesten daarna op de maat meehuppen (zucht). Net doen of je het leuk vindt en dan is het zo voorbij…. Klein voordeel; je staat niet alleen voor aap. Interessant was de informatie over de leefwijze van de stam. Daarna werden we opgesplitst en mochten we een kijkje nemen in een hut. Het ging onze “begeleider” meer om de zelfgemaakte snuisterijen waar we na afloop zoveel mogelijk van moesten kopen omdat ze het geld nodig hadden voor hun stam. Ieder stamlid had zijn eigen rekje met zelfgemaakte souvenirs wat naast elkaar stond en allemaal heel erg op elkaar leek. Als je dan het een en ander had verzameld werd je, zo bleek achteraf, meegenomen tussen de tenten waar de ware onderhandeling plaatsvond. Ik slenterde in mijn eentje langs de uitstalling met 2 uitgekozen kralenarmbandjes.  Mijn “begeleider” had waarschijnlijk besloten eieren voor zijn geld te kiezen en dicht bij de andere reisgenoot te blijven want die had wat meer dingetjes uitgezocht. Ondertussen had ie er wel de pest in omdat ik mijn armbandjes bij iemand anders had afgerekend omdat ik hem niet kon vinden. Inmiddels ben ik in het bezit van heuse armbandjes van de Massai waar ik de hele vakantie mee heb lopen pronken. Ons bezoek aan het dorp was niet gratis, en voor dat geld worden verschillende voorzieningen voor het dorp aangeschaft. Zo stond er al een spiksplinternieuwe watertank. Een goeie zaak!

Ook hebben we een schooltje bezocht. Kindertjes worden gestimuleerd niet te bedelen maar naar school te gaan. Touristen worden verzocht om bedelende kindjes niets te geven maar liever, als ze toch iets willen geven, iets te doneren aan een schooltje. Door projecten (en bezoekende touristen) krijgen deze schooltjes geld om de nodige leermiddelen aan te schaffen en de nodige verbouwingen door te voeren. Wij bezochten een schooltje met hele kleine kindertjes die vol verbazing en verlegen grinnikend die langbenige witte wezens (lees: ons touristen) aanstaarden. Sommige kwamen naast je zitten en vlijden zich dicht tegen je aan…. Op een gegeven moment voelde ik zelfs een klein handje die mijn paardenstaart aaide… We werden toegeschreeuwd (eh gezongen) door tig kleine hummeltjes. Een verplicht nummer maar ergens ook weer hartverwarmend. Getoond werden de nieuwe schoolbanken die van de donaties gemaakt waren. Ik voelde me niet echt op mijn gemak in de rol van weldoener die een schooltje komt bezoeken. Wel fijn te weten, dat het geld goed besteed wordt!