... stukje ons ...

Kijkend naar de abdicatie en balkonscene schiet ik vol;  mooie, ontroerende momenten. Ja ik verbaas me er zelf over maar ik ben erg emotioneel en jank gauw. Zal de leeftijd wel zijn L

Leuk een nieuwe koning!!!! Weer eens wat anders. Alleen had ik me het meebeleven een klein beetje anders voorgesteld…. Onze “feestweek” zou de 20^e april al beginnen met een heus oranjefeest in Basel met allemaal overgelopen Nederlanders en hoe kan dat ook anders: dresscode oranje! En, zo had ik begrepen van vorige keren, zouden er ook bitterballen zijn (yeahhhhhh). Dat is al een feest op zich want (vlees)kroketten en bitterballen kennen ze hier niet. Helaas werd manlief overvallen door een heftige buikgriep en onverrichterzake togen we weer huiswaarts. We zouden de dag erna met de auto naar Nederland vertrekken zodat we de dag dáárna de verjaardag van mijn schoonmama mee konden vieren. Helaas werd door die rekening ook een streep gezet; er bleek meer tijd nodig te zijn om deze akelige virus te bedwingen. En nét toen we voorzichtig aan 23 april dachten om te gaan rijden, besloot de virus mij ook te bezoeken en in no time lag ík plat. We hebben nog even aan 27 april gedacht als allerlaatste vertrekoptie want je blijft hopen en de koffers waren toch al ingepakt, maar na een periode van ziek, zwak en misselijk hebben we definitief besloten maar hier te blijven.

Hier is op het werk, want voor Zwitserse begrippen is het uiteraard een gewone doordeweekse dag, en thuis voor de tv. Gelukkig ben ik niet de enige die met vochtige ogen toekijkt. Ik hoor de interviewster iemand vragen waarom ze ontroerd is en ik vraag me af, waarom ben ík eigenlijk ontroerd???? Ik ben trots op ons koningshuis en trots dat ik een Nederlander ben. Met dit soort momenten word ik me daarvan weer eventjes bewust; het koningshuis is een stukje ons!

Overpeinzing

Wat heb ik om mezelf staan gniffelen dat ik, als heuse stadsmus en kantoormiep in hart en nieren, nu in alle vroegte en in weer en wind, poep heb staan scheppen op de nog donkere weiden van het Hippotherapiecentrum Binningen. Het langzaam wakker worden van de wereld om me heen had een bijna meditatieve werking. Af en toe had ik mazzel en werd ik getracteerd op een opkomend zonnetje. Ik had mijn vrijwillige diensten aangeboden omdat ik vond en vind dat daar schitterend werk wordt verricht waar ik graag mijn steentje aan bij wilde dragen. Hierbij denkende aan het leiden van paarden terwijl er patienten (lichamelijk en/of geestelijk gehandicapt) op hun rug zitten en de therapeuten ernaast lopen. Op die manier worden de spieren van de patienten gestimuleerd waardoor de houding minder krampachtig wordt. Omdat ik totaal geen ervaring met paarden had en zelfs een beetje bang voor ze was, waren we overeengekomen dat ik zou beginnen met staldienst. Het lastigste van deze staldienst vond ik het vroege tijdstip; 06.45 uur in de stal. Eenmaal daar was dat geen probleem meer. Dan kregen eerst de ca. 10 paarden te eten. Allemaal een eigen etensbak met hun naam erop. Ongeduldig stonden ze te snuiven en te stampen terwijl ik wanhopig probeerde de juiste etensbak onder de goeie neus te douwen. Tja, donkere paarden zijn voor mij nou eenmaal  donkere paarden ook al hebben ze allemaal hun eigen kenmerken, maar voor een ongeoefend oog en onrustige paarden is daar geen tijd voor. “Schiet op met dat eten want ik heb honger” hoorde ik ze bijna denken. Dat waren de enige “10 seconden” dat ik echt contact had met de paarden; veel te weinig voor mij om een hechte band met ze op te kunnen bouwen.  Voor de rest was het etensbakken reinigen, boel aanvegen en de velden poepvrij maken. Na een uur was ik dan meestal klaar. Bijna de moeite van het vroege opstaan niet waard! Maar, hier leerde ik wel dat ik eigenlijk helemaal geen angst heb voor paarden. Deze IJslandse paarden zijn niet zo groot, rustig en heel lief. Op mijn aandringen kreeg ik daarna les in het paarden leiden. Ik leerde een paard te halen, halster om te doen en uitgebreid te borstelen, de manen en staart te kammen en de hoeven te schrapen. Ongewoon werk en ik genoot ervan! We gingen met het paard aan de wandel en ik leerde hoe ik het sneller en langzamer moest laten lopen, laten stoppen, het leiden naar een plateau met trappetje zodat een denkbeeldige patient zonder problemen op en af zou kunnen stappen. Het was hard werken maar na 5 lessen moest ik concluderen dat ik weinig overwicht op de paarden had. Een toch wel belangrijk detail als er een patient op zit. Het is een feit dat je alles kunt leren maar ervaring (in dit geval met paarden) heeft zijn tijd nodig. Ik ben er nog een paar keer naar toe gegaan om paarden te verzorgen en vandaag heb ik definitief besloten om er een streep onder te zetten want het moet wel een doel dienen. Het is jammer dat het anders gelopen is als gehoopt! Ben in iedergeval blij dat ik de kans heb gekregen!