Stomme computer…. Doet
niet wat ik wil….. Kan nu het netwerk weer niet vinden (zucht).
Stóm weer. Elke keer dat
ik een zonnestraaltje zie, sleep ik het tuinstoelkussen naar buiten incl.
bakkie thee en zonnebril want elk zonnig minuutje is meegenomen. Twee hele
minuten genieten en hij verdwijnt weer achter de grote grijze dikke wolken, mij
bibberend en naar binnenvluchtend achterlatend om me te koesteren in de warmte van
het huis…. Maar ik klaag niet hoor! Net als heel Europa voel ik me zeer vereerd
om dit fenomeen - dat het in 30 jaar niet zo een slechte lente is geweest en
dat we honderden uren zon hebben gemist deze maand – te mogen meebeleven. Maar
eh, één keer in een mensenleven is wel voldoende, oké!
Ondertussen duik ik weer
in mijn Duitse leesboek met de opwekkende titel; Ieder sterft voor zich alleen.
Een titel dat je aan het denken zet. Net als de inhoud trouwens, gebaseerd op een
waargebeurd verhaal over de situatie in Duitsland zelf tijdens de 2e
Wereldoorlog. Geschreven door een schrijver die zeer zeker niet op het lijstje
van favoriete schrijvers van de Führer stond. Waarschijnlijk iets te
feitelijk…… En voor deze Nederlandse
boekenwurm in zo een stijl geschreven dat het af en toe een heuse
Herausforderung is om me hier doorheen te graven, maar het verhaal stimuleert
me om door te graven…. En weet je wat nou het stomme is; ik heb nog niets
gelezen over de weersomstandigheden in die tijd. Wedde dat die mensen er alles
voor overhadden om vrij en zorgeloos door de regen te banjeren en de kou te
trotseren? Waarschijnlijk zeer weinigen werden depressief door te weinig zon.
Toch hebben we op z’n
tijd allemaal wel een beetje warmte en licht nodig en daarom ben ik vandaag een
kerk ingewandeld om een kaarsje aan te steken. Eentje voor een speciaal iemand
en eentje voor iedereen die het gewoon even nodig heeft…. (Ook al vind je het
misschien stom….).
