Je weet wel….

Natúúrlijk weten we allemaal hoe het zit met de normen en waarden die je van vroeger hebt meegekregen en dat  alle opgedane ervaringen je hebben gemaakt tot die unieke persoonlijkheid die je tot dusver bent. Want we zijn nog lang niet uitgeleerd. Vlak vóór ons overlijden zijn we dan ook het uniekst; dan komen we op het punt dat we definitief gevormd zijn en komt het levenslange leerproces tot stilstand. Kijk, en daar wilde ik het eigenlijk nou helemaal niet over hebben!!!!! 

Het is eerder de weg er naar toe die al begint voordat je je eerste wankele pasje hebt gezet, op zoek naar die stevige tafelrand om aan vast te kunnen grijpen. Ik kom uit een warm en veilig nest, niet beter wetend dan dat dat overal zo is. Totdat het moment komt dat je van anderen hoort hoe het ook anders kan; positief of negatief. Totdat je alleen van je eigen “jaargang” hoort dat ze “Oebele” met de paplepel ingegoten hebben gekregen en wie kent Swiebertje nou niet??? Dat je in het begin nog verbaast bent als je hoort dat er mensen zijn die totáál niet weten waar je het over hebt.  En deze verschillen worden alleen maar groter als je het vergelijkt met een ander land. Elke Nederlander weet toch wie André Hazes was maar dat kan je van een Zwitser niet verwachten. Net zomin dat je van ons kunt verwachten dat die bekende Zwitsers die in de jury van de Voice of Switzerland (jaja) zitten ons ook maar iets zeggen terwijl ze hier heel popie jopie zijn. Om dan nog maar over de culturele verschillen tussen  Nederland en Zwitserland, duidelijk zichtbaar in de Voice of…., te zwijgen. En tóch ben ik er weer ingestonken! Met Franse les. We hadden het over het Franstalige België en over bekende stripboeken. Dus ik kwam enthousiast met Suske en Wiske van Willy Vandersteen op de proppen want wie kent die nou niet? Zeker als je weet dat Willy Vandersteen zijn eerste stripverhaal al in 1948 in de “Journal de Tintin” publiceerde en inmiddels ca. 320 albums heeft gemaakt in het Nederlands en in het Frans. Maar, tevergeefs wachtte ik op de “oh ja” Erlebnis, die dan ook achterwege bleef. Ik had beloofd om bewijs te leveren en voor de volgende en tevens laatste les een album mee te nemen. Die albums moest ik zo uitgraven dat ik maar besloot om mijn bewijs van Internet te halen. Maar goed ook want de franstalige Suske en Wiske blijken Bob en Bobette te heten. Moet je ook maar weten…. Geen wonder dat er geen belletje ging rinkelen…… En wederom toog ik vol overtuiging naar de Franse les want als ik eenmaal over Bob en Bobette zou beginnen dan zou het duidelijk zijn. Want wie kent Bob en Bobette niet…….. Nou zíj!!!!!!!!!!! Ze hebben er nog nóóit van gehoord! Van de Duitse leerlingen kan ik me dat voorstellen maar van de Franse lerares, een echte Francaise……… De rinkelende bellen bleven uit en ik was met stomheid geslagen. Hoe kán dat nou???? Tja, ik had er totaal niet bij stilgestaan dat deze Belgische stripverhalen alleen in Vlaanderen en het Franstalige deel van België verschenen zijn. Omdat ze ook in het Frans gepubliceerd worden, ben ik er automatisch van uitgegaan dat ze ook in Frankrijk bekend zouden zijn, zoals het ook bij ons in Nederland het geval is. Foutje…… bedankt!

Het spijt me!

Ja echt waar, na al die jaren heb ik het zojuist uitgeprobeerd en ik moet zeggen: je hebt gelijk!

Toendertijd was je stagiaire bij ons en ik heb je vierkant uitgelachen toen je vertelde dat je moeder aangeslagen theeglazen zo mooi schoon kreeg met wásmiddel i.p.v. afwasmiddel. God, wat heb ik gelachen!!!! En jij was zó gekrenkt dat ik nooit vergeten ben dat er schijnbaar mensen op deze aardkloot rondlopen die hun afwas met wasmiddel doen. En vandaag (zo’n 18 jaar later) en een paar weken doodergeren is het Die Day!!!!! In het luxe leven wat we leiden compleet met afwasmachine waar de “schone” theeglazen allesbehalve schoon uitkomen (en steeds bruiner worden) zelfs niet op het speciaal “glazen-menu” ben ik het nu hélémaal zat. Met het restantje afwasmiddelpoeder (dat ook niet het werk doet waarvoor het gemaakt wordt: na het wassen blijven witte waspoedervlekken op de schone was achter – zucht) en al een tijdje terug vervangen is door een vloeibaar wasmiddel, ga ik de aangeslagen theeglazen te lijf. En Met Succes!!! In een oogwenk is de aanslag verdwenen. Omdat ik mijn afwasmachine ook niet voor nop heb, mogen ze nog een rondje meedraaien om evt. vreemde smaakjes in de kiem te smoren. In gedachte ben ik bij die stagiare wiens naam ik vergeten heb, maar die ondertussen ook wel vader van een groot gezin zal zijn en een vrouw zal hebben die hij wél heeft kunnen overtuigen en die gelukkig lachend de vaat doet met waspoeder (die heeft natuurlijk geen afwasmachine want dát zijn pas ondingen…).

Stagiaire, waar je ook bent, ik moet je bedanken voor het redden van mijn theeglazen. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen; je had gelijk!!!!!

Iets met roeren en vogels..

Zucht………………

Als je een tekst op zó een manier begint dan kan je er donder op zeggen dat zeker de helft van al mijn vaste lezers (en dat zijn er minstens twéé) afhaakt! Want, zo heb ik gelezen; wij hebben deze winterperiode heel weinig zon gezien en een heleboel mensen worden daar behoorlijk depressief van. Mocht je daar nog geen last van hebben dan word je het vanzelf wel door zulke berichten. En daar doe ík dus even niet aan mee! Hier bij ons huist serene rust, althans ogenschijnlijk want er wordt hier keihard gewerkt!!!!

De griepgolf loopt op zijn endje hier in Zwitserland maar heeft met zijn staart nog net een venijnig tikje uitgedeeld aan manlief die, wegens een heftige strijd tegen de bacterieën, uitgeteld op de bank ligt. Ook de (witte) kat-batterijen zijn leeg en er moet even bijgetankt worden; dus vandaar die serene rust! En ik? Je maintendrai!!!!!!!!! Ik eet keiharde kiwi’s waar je na anderhalve week rusttijd (van de kiwi’s dan) nog steeds je lepeltje op kan breken. Hoe moeten daar nou in godsnaam al die gezonde vitamientjes uitkomen als ik er amper mijn lepeltje ínkrijg? Verder sleep ik kilo’s sinaasappels naar huis en pers me een slag in de rondte en houd ’s-nachts zo lang mogelijk mijn adem in om al die rondvliegende griepbacillen geen kans te geven….. Whieieieieieieieieieieieieieieie, als Angry Birds spelen ze tikkertje in mijn slaapkamer terwijl ik me vastklamp aan mijn mantra (je maintendrai, je maintendrai, je maintendrai…) om de nachten te overleven. Als ik de volgende ochtend dan gewekt word door de eerste aarzelende, lieflijke vogelgeluidjes weet ik dat ik de strijd van afgelopen nacht weer glansrijk gewonnen heb. Maart roert zijn staart en we kunnen nog van alles op ons dak krijgen, maar …

Langzaam maar zeker gaan de dagen zich lengen en mengen zich steeds meer vogelstemmetjes in het ochtendconcert.